آیا تصویر برداری کارکردی از مغز می تواند دروغ گفتن را تشخیص دهد؟
دروغ گفتن بخشی جدایی ناپذیر، از تعامل اجتماعی انسان است و از چندین مولفه شناختی تشکیل شده است. یکی از این مولفه ها، توانایی این است که بتوان درک کرد افراد دیگر می‌توانند حالات ذهنی ای داشته باشند که متفاوت از نظر خود فرد است (به اصطلاح نظریه ذهن) .همچنین دروغ گفتن نیاز به توانایی مهار کردن یک پاسخ صادقانه و ایجاد پاسخ جایگزین قابل قبول دارد. با توجه به این پیچیدگی، احتمالا “ماژول فریب” در مغز به ویژه “ماژول دروغ گویی” وجود ندارد. با این وجود مطالعه ی مغزی که در حال فریب دادن است ممکن است نتایج مورد قبول تری از روش های سنتی دروغ سنجی داشته باشد . دستگاه دروغ سنجی سنتی بر تعدادی از پاسخ‌های بدنی از جمله عرق کردن، تنفس و ضربان قلب نظارت می کردند که به طور قابل‌توجهی از فرآیند تفکر که این دروغ را ایجاد می‌کرد ، دور بود .از آنجا که این مقیاس‌ها به طور کلی با افزایش انگیختگی مرتبط هستند (به طور مثال اضطراب)، آن‌ها نمی‌توانند منحصرا احساس تقصیر را تشخیص دهند و استفاده از آن‌ها بسیار سوال‌برانگیز است.همچنین، اگر دروغ گو احساس گناه نکند ممکن است هیچ واکنش انگیختگی قدرتمندی وجود نداشته باشد.
برخی از مطالعات، از fMRI برای اندازه‌گیری هم‌بسته‌های عصبی فریب استفاده کرده‌اند. هنگامی که از شرکت کنندگان خواسته می‌شود یک دروغ ناگهانی در پاسخ به یک سوال بگویند (مثلا “چه کسی در تعطیلات خود از شما دیدن کرد؟” آیا این همان کارتی بود که قبلا نشان داده بودید؟ ” )، تعدادی از مناطق مغزی، از جمله قشر کمربندی قدامی فعال می شود.این منطقه از مغز در این موقعیت فعالیت متناسبی نشان می دهد، چرا که در نظارت بر تعارضات و خطاها نقش دارد . گروهی از محققین دریافتند که اگر شرکت کنندگان قبل از مصاحبه یک دروغ را حفظ کرده باشند، دیگر منطقه ی قشر کمربندی قدامی درگیر نخواهد شد ، اما مناطقی که در بازیابی حافظه دخیل بودند درگیر می شوند.
بنابراین، برای نتیجه‌گیری، اگر چه fMRI ممکن است بتواند تا حدی دروغ را تشخیص دهد اما بعید است که یک راه‌حل ساده برای این مساله پیچیده و مهم دنیای واقعی ارایه کند.
